متهمان ردیف اول

معمولا انسان از ”تضاد” برای درک بهتر استفاده می‌کند. از تاریکی برای درک هرچه تمامتر روشنایی، از بدی برای خوبی و از سرما برای گرما. حتی در ساحت کاملا ذهنی هم به همین شیوه است، بعنوان مثال از ”بود” برای ”نبود” استفاده می‌کند. اگر سری هم به مفاهیم سیاسی بزنیم، می‌بینیم که ”آزادی” در تقابل با ”اسارت” یا ”بردگی”، ”برابری” در مقابل ”نابرابری”، ”انتخاب” در برابر ”اجبار” و … قرار می‌گیرند.
بعد از گذشت چهل سال از عمر جمهوری اسلامی و نگاهی به کارنامه رهبران آن، بدون تردید ذهن قسمت عمده‌ای از شهروندان ایرانی به سوی مفاهیمی سوق داده خواهد شد که می‌توان از آنها به ”منفی” یاد کرد. جمهوری اسلامی به عنوان یک سیستم سیاسی، یک ساختار فرهنگی و یک نظام حقوقی- قضایی اگرچه سراسر سیاهی و تباهی بوده‌است اما یک حسن هم برای ایرانیان کنون و آینده بهمراه داشته‌است، آنهم اینکه به ایرانیان در امر ”انتخاب” نوع نظام سیاسی معطوف به آینده کمک شایانی خواهد کرد. بر این باورم که امروز هر ایرانی آزادیخواهی ”مقابل” جمهوری اسلامی را انتخاب خواهد کرد. در درون نظام تروریست‌پرور جمهوری اسلامی هم، آن سرانی که در طول چهل سال گذشته صادقانه با اصول جهانشمولی همچون آزادی، دموکراسی، سکولاریسم، منشور حقوق بشر و کنوانسیونهای الحاقی‌ آن بدون تعارف مخالفت و حتی دشمنی‌ ورزیده‌اند، کمک شایانی به ”انتخاب” شهروندان کرده‌اند. به تعبیری دیگر و بطور خلاصه ماهیت و چیستی ”جمهوری اسلامی” و تجربه چهل ساله آن، به ایرانیان در شناخت و درک ذلالت، رذالت، تحقیر، اسارت، فقر، فلاکت، تباهی و همه بدیهای جهان انسانی کمک کرده‌است.
تصویر فوق را حتی می‌توان ”خوش‌بینانه” خواند، اما -متاسفانه- این پایان داستان دموکراسی برای ایران نیست. آنچه که راه را بر گذار به دموکراسی، آزادی و نهادینه کردن اصول جهانشمول سد کرده‌است، فقط جمهوری اسلامی نیست. ”تاریکی” به درک ما در تعریف ”روشنایی” کمک می‌کند ولی آنچه و یا آنان که مانع اصلی (متهم ردیف اول) گذار ایران به دموکراسی هستند، دوزیستان سیاسی یا همان قبیله ”خاکستری‌ رنگ” هستند که در طول چهل سال گذشته، دقیقا از اوایل انقلاب تا کنون همیشه جاده صاف کن و ماله‌کش سران تاریک اندیشی چون خمینی، خلخالی، رفسنجانی، خامنه‌ای، مصباح یزدی، ری‌شهری و دهها جنایتکار دیگر این نظام اهریمنی بوده‌اند که در عبای میانه‌رو-اصلاح‌طلب با کراوات و بدون کراوات، پیرامونی برای خود مهیا کرده و در داخل و خارج از کشور بر طول عمر نظام افزوده‌اند.
نزد من متهم ردیف اول آنهایی‌ هستند که با نام آزادی، دموکراسی، جمهوریت، حقوق بشر و جامعه مدنی در این چند دهه به اغفال مردم پرداخته و برای منافع شخصی و گروهی خود تمام این اصول را به فراموشی سپرده و حتی قربانی کرده‌اند.