اخیرا برخی‌ها- حتی کوردهای داخل کشور- اهمیت زیادی به سخنان جناب مولوی عبدالحمید امام جمعه زاهدان داده و مرتب به باز نشر سخنان ایشان در وزارت کشور می‌پردازند. بیشتر نقطه نظرات این هموطنان نیز بیشتر حول دو نکته می‌چرخد؛ یکی ادعای جناب مولوی مبنی بر جدایی دین از سیاست با این عبارت ایشان:” دین امری شخصی و میان انسان و خدای متعال است”. و دیگری بکارگیری سنی‌ها در مناصب کشوری است.
اول از همه لازم است به همه و بویژه کوردهای هموطنم یادآوری نمایم که بیش از هفتاد سال پیش جناب پیشوا قاضی محمد که یک روحانی بودند، اولین نظام جمهوری و سکولار – دمکرات را در ایران و مناطق پیرامون آن بنیان نهادند، اگرچه نظام سکولار و حتی به ظاهر جمهوری در جوار ایران وجود داشته ولی به هیچ عنوان نمی‌شود از آنها به یک نظام دمکراتیک نام برد. اگر فقط به ایران بپردازیم، جناب قاضی محمد پایه‌گذار اولین جمهوری سکولار، دمکرات و پلورال هستند.
دوم اینکه جناب شیخ عزالدین حسینی روحانی مبارز که در صف جلوی مبارزه علیه استبداد دینی بودند، هر چند تا موقع وفاتش معمم ماندند ولی همیشه بعنوان یک فرد معتقد به سکولاریزم جدایی نهاد دین از نهاد سیاست دفاع کردند.
نکته سوم و آخر اینکه:
همچنانکه در بالا اشاره شد ایده جدایی دین از سیاست دارای تاریخ و فراز و فرودهای خودش هست، و به انتصابات اخیر و سخنان جناب مولوی بر‌نمی‌گردد، ولی اگر فقط از منظر استخدام شهروندان سنی مذهب به سخنرانی جناب مولوی عبدالحمید می‌نگرید،من بحثی ندارم و امید که آقای روحانی در بکارگیری و استخدام سنی‌مذهب‌های کشور ایران لطف عاجل بفرمایند و چند نفر سنی مذهب غیر فارس زبان را در دستگاهها و ادارات مربوطه استخدام نمایند. اما لازم است بگویم که مشکلات ایران و ایرانی با چنین استخدامهایی حل نخواهد شد مگر اینکه :
– نظام و ساختار سیاسی و حقوقی ایران اصلاح گردد.
– اصلاح فوق الذکر مبتنی بر رفع سه نوع نابرابری باشد: اتنیکی، مذهبی و جنسیتی
به امید صلح و توسعه پایدار از طریق رفع نابرابری در ایران