شانازی ئه‌وه‌مان به نسیب بوو که ساڵی ٢٠١٢چه‌ند رۆژێک له خزمه‌ت نووسه‌ری ناوداری کورد مامۆستا عه‌لی ئه‌شره‌ف ده‌رویشیان دا بین. ناساغ بوو و به هۆی جه‌ڵته‌وه لایه‌کی له‌شی له‌گه‌ڵی نه‌ده‌هات. رۆژی ئاخر بوو که ویستم وتووێژێکی له‌گه‌ڵ بکه‌م و له رێگای وشه‌کانه‌وه ببمه میوانی دڵه پڕ له تاسه‌که‌ی. که ده‌ستمان به قسه کرد، عه‌رزم کرد با له کرمانشانه‌وه ده‌ست پێ بکه‌ین. چاوه‌کانی پڕ بوون له فرمێسک ودڵۆپ دڵۆپ رژانه خوارێ و فه‌رمووی:
که‌س نه‌لێ کورد مردوه، کورد زیندوه
ئیتر پێویست نه‌بوو درێژه به وتووێژه‌که بده‌ین و روخساریم ماچ کرد.
—-
افتخار چند روز خدمتگذاری نویسنده شهیر کورد استاد علی اشرف درویشان در سال ٢٠١٢ نصیب‌مان شد. مریض بودند و به علت سکته نیمی از بدنش با نیم دیگرش همراهی نمی‌کرد. روز آخر بود که که خواستم با ایشان مصاحبه‌ای داشته باشم و از طریق واژگان مهمان نهانخانه دلش شوم. با شروع بحث از ایشان خواستم که از کرمانشان بگوید. چشمانش پر از اشک شد و دانه دانه بر گونه‌هایش سرازیر شدند و فرموند:
کسی نگوید کورد مرده است، کورد زنده است*
دیگه نیازی به ادامه گفتگو نبود و من هم رویشان را بوسیدم.
————–
* شاه مصرع سرود ملی کوردها
