دموکراسی تلاشی مستمر و بی‌وقفه می‌طلبد
با نگاهی به تاریخ سیاسی تمامی کشورهای توسعه یافته و دمکراتیک امروزی، یک ویژگی در میان دیگر فاکتورها و خصایص گوناگون بومی و جغرافیای سیاسی، مشترک و برجسته است، آنهم پایداری ملت‌ها بر تحقق حقوق برابر انسانی و راهی است که دموکراسی نام دارد. هیچ رژیم استبدادی در تاریخ معاصر جهان را نمی‌توان یافت که با اصلاحات و نهایتا در گذار به دمکراسی بطور مسالمت آمیز، خود پیشقدم شده باشد.
اگرچه ایرانیان در چند روز گذشته توانسته‌اند با قاطعیت یک مقطع حساس و تاریخی را برای کنون و آینده ایران رقم بزنند، اما یک پرسش به قوت خود باقی است و آن اینکه آیا این روند حتمن به دمکراسی و برقراری یک نظام سیاسی سکولار و پلورال مبتنی بر اصول و ارزش‌های حقوق‌بشری جهانشمول خواهد انجامید؟
پاسخ به روشنی ” منفی ” است! برای پا گذاشتن در این راه یک شرط ضروری است: ” یک قدم نباید عقب نشینی کرد و بطور مستمر باید مبارزه کرد”. چرا؟
برای اینکه مدتی نامعلوم به همان افراد که ثروت و سامان ایران و ایرانیان را غارت کرده‌اند، فرصت بیشتری خواهیم داد و هر یک روزی که بر این خسارت افزوده شود، نیروی انسانی جامعه ما بیشتر تحلیل می‌رود و سرمایه ملی ما بیشتر تاراج می‌شود. هزینه روزهایی که در استبداد بسر می‌بریم، بسیار بیشتر از هزینه‌ای است که در اثر استمرار در مبارزه با استبداد بر ما تحمیل می‌شود.
برای اینکه تحمل استبداد، باعث عادت به آن، و نیز مهر تاییدی خواهد بود بر تمامی قتل‌ها و تجاوزاتی که از سوی دستگاه سرکوبگر رژیم جمهوری اسلامی در طول نزدیک به چهل سال گذشته رخ داده است. به تجربه دریافتیم که رفتار جمهوری اسلامی از روز نخست انقلاب تا کنون تغییر نکرده، و گذار به دموکراسی و آزادی، حتا در حد یک قدم، در چارچوب نظام جمهوری اسلامی توهمی بیش نیست. چهل سال به جمهوری اسلامی، و بیست سال به جریان اصلاحات فرصت داده شد و نتیجه جز پسرفت و هزینه‌های بیشتر چیزی نبود.
برای اینکه باید همواره آگاه باشیم این حکومت نه تنها استبدادی، بلکه در کلیت خود یک رژیم اشغالگر است و هر ایرانی آزادی‌خواه در برابر تجاوز و حمله ددمنشانه رژیم به مردم، از حق مسلم ”دفاع مشروع” برای خود و دیگر هموطنان خود برخوردار است. حق اعتراض و حق مخالفت با یک رژیم مستقر ـ حتی اگر استبدادی نباشد ـ از جمله حقوق اساسی شهروندی همه ماست و هنگام نقض آن، مسئولیت ماست که در برابر ناقض حقوق خود بایستیم.
برای اینکه به خون ریخته شده هزاران انسان آزادی‌خواه ایرانی در طول چهاردهه گذشته، و بویژه به جانباختگان اعتراضات اخیر و بازداشت‌شدگانی که با امید به تغییر در شهرهای مختلف ایران به خیابان‌ها آمدند، پشت نخواهیم کرد. ما حیثیت و کرامت انسانی خود و هموطنان خود را در گروگان جمهوری اسلامی نخواهیم گذاشت و دست این رژیم سرکوبگر را برای تصفیه‌حساب‌های خونین دیگر باز نخواهیم گذاشت.