تست بسندگی زبان فارسی برای کودکان غیر فارس زبان در ایران مصداق شکنجه است. شکنجه ” بر
-
اساس ماده یکم #کنوانسیون_منع_شکنجه_ سازمان_ملل_متحد (۱۹۸۴) اینطور تعریف می‌شود: هر عملی که به واسطهٔ آن و تعمداً درد و رنجی شدید، خواه جسمی یا روحی، بر فرد اعمال شود، آن هم برای اهدافی چون کسب اطلاعات یا اعتراف‌گیری از او یا از یک شخص ثالث، یا با هدف تنبیه او به دلیل انجام عملی که او یا شخص ثالثی مرتکب شده، یا مظنون به ارتکاب آن است، یا با هدف ارعاب و واداشتن او یا شخص ثالث (به انجام کاری)، و بنابر دلایل تبعیض‌آمیز از هر نوع [شکنجه محسوب می‌شود]، به ویژه هنگامی که چنین درد و رنجی از سوی یک مقام یا فرد دیگری برخوردار از سمتی رسمی یا به تحریک یا رضایت یا قبول وی اعمال شده باشد. شکنجه شامل درد و رنجی که صرفاً منبعث از احکام قانونی یا ذاتی این احکام یا بخشی از آن‌ها باشد، نیست.”
رسمی بودن زبان فارسی در یک کشور چند زبانه عین تبعیض آنهم به‌شیوه رسمی و قانونی آن است. در حال حاضر هم تست بسندگی زبان فارسی برای کودکان و والدین غیرفارس زبان مصداق شکنجه به حساب می‌آید.والدین و کودکان غیرفارس زبان در ایران به خاطر وجود قوانین تبعیض آمیزی که جنبه‌های اجتماعی، فرهنگی، حقوقی، سیاسی، اقتصادی و روانی آنان را هدف قرار داده‌است، در اذیت و آزار بسر می‌برند و تاکنون هزینه‌های بسیاری را تحمل گشته‌اند. عدم برخورداری از امکانات آموزشی برابر با مرکزنشینان و عقب ماندگی ناشی از وجود قوانین تبعیض آمیز در کمترین حالت خود منجر به تحقیر و ایجاد استرس در کودکان و والدین حاشیه ایران شده و این مصداق شکنجه در دو بعد جسمی و روانی آن است.
در رابطه با کنوانسیون منع شکنجه سازمان ملل متحد کشورهای جهان به سه دسته تقسیم می‌شوند( به نقشه نگاه کنید) دسته اول آن کشورهایی هستند که به این قانون پیوسته و و آن را اجرا می‌کنند که با رنگ سبز پررنگ نشان داده شده‌اند. دسته دوم آن کشورهایی هستند که به کنوانسیون پیوسته‌اند ولی هنوز بصورت رسمی آن را تصویب نکرده‌اند و با رنگ سبز کمرنگ نشان داده شده‌اند. دسته سوم آن کشورهایی هستند که هنوز به این کنواسیون نپیونسته‌اند که ایران از جمله این کشورهاست و با رنگ خاکستری مشخص شده‌اند.